Maakt Jason Reitman’s LABOR DAY van jouw dag een feestdag?

Reitman’s cynische humor nam blijkbaar een snipperdag op LABOR DAY

Adele (Kate Winslet) is een depressieve moeder die al jaren alleen woont met haar brave, wel opgevoede zoon Henry (Gattlin Griffith). Sinds de man des huizes (Clark Gregg) hen verliet, weten ze het perfect met hun tweetjes te redden. Tijdens hun wekelijkse trip naar de supermarkt worden ze aangeklampt door de ongure en verwonde Frank (Josh Brolin). Met tegenzin geven ze hem een lift. Dat is althans het initiële plan.

Frank is echter een pas ontsnapte moordenaar die op zoek is naar een tijdelijk onderkomen. Tot de kust veilig is, wil hij bij Adele en Henry intrekken. Maar wat begint als een thriller groeit al heel snel uit tot een romantisch sprookje. Voor de 13-jarige Henry is Frank de jaren gemiste vaderfiguur en Adele voelt de vlinders opborrelen.

LABOR DAY is de recentste film van Jason Reitman, de regisseur van o.a. THANK YOU FOR SMOKING, JUNO en UP IN THE AIR. Stuk voor stuk succesfilms en toch kreeg LABOR DAY geen bioscooprelease in ons land. Daar zit een geurtje aan denk je dan en gelijk heb je. Ondanks de aanwezigheid van grote namen als Kate Winslet en Josh Brolin is LABOR DAY veruit de minste film op Reitman’s palmares. Van zijn typische cynische humor is niets te bespeuren. Spanning is er al evenmin. De gevaarlijke gevangene wordt in een mum van tijd een brave huisvader.

Josh Brolin verklaarde in een interview dat hij speciaal voor zijn rol taarten had leren bakken. Hij wilde niet afgaan in de keukenscène. Als bakker gaat hij inderdaad niet af, maar toch is de scène met mijlen voorsprong het ridicuulste moment uit de film. Samen met Adele en Henry staat Frank, in een veel te hard aan GHOST denkend fragment, deeg te kneden. Nee, dat had echt niet gehoeven.

Het probleem van LABOR DAY zit hem evenwel niet bij de acteurs die hun uiterste best doen, en eigenlijk kunnen we Reitman ook grotendeels vrijpleiten. Zijn voornaamste misdaad is dat hij ervoor gekozen heeft een flutroman vol clichés, geschreven door Joyce Maynard, te verfilmen. Zelfs al weet hij er visueel knappe film van te maken en het maximaal uit de cast te halen, toch blijft het een voorspelbaar, overdreven dramatisch en veel te melig boeltje. Hopelijk zet Reitman deze smet op zijn blazoen met opvolger MEN, WOMEN & CHILDREN terug recht.